Τα δυο σημάδια που δείχνουν αλλαγή και προοπτική

Γράφει ο Αλέξης Σαββόπουλος

Ήδη, πολύ νωρίς στη σεζόν, υπάρχουν δυο παιχνίδια, που ο τρόπος που τα κέρδισε ο Άρης, αποτελεί… προβολή ανόδου. Η αν θέλετε σημάδι αλλαγής σε σχέση με πέρσι. Στα Τρίκαλα, σε έδρα δηλαδή από τις πιο δύσκολες, έφυγε με τους τρεις βαθμούς στο τέλος με την γκολάρα του Παυλίδη. Χθες στο Παγκρήτιο υπέφερε στο πρώτο ημίχρονο από τον Εργοτέλη αλλά με επική αντεπίθεση στην επανάληψη, έκανε την ανατροπή και πήρε μια δεύτερη νίκη που θα φανεί πολύ σημαντική στην οικονομία του πρωταθλήματος.

Μάλιστα από χθες, είναι μόνος του στην κορυφή και… φωνάζει στην κοινωνία της Football League, ότι φέτος δεν αστειεύεται. Τέτοιες νίκες, τέτοιες ανατροπές, χαλυβδώνουν τον χαρακτήρα της ομάδας, χτίζουν ψυχολογία άτρωτης ομάδας, κάνουν τον κόσμο να πιστέψει ότι συντελείται κάτι διαφορετικό και τουλάχιστον σοβαρό που αξίζει να το στηρίξεις.

Δίνουν επίσης στον πάντα ανικανοποίητο Σπανό, την άνεση, να αποκωδικοποιήσει, την τραγική εικόνα του πρώτου ημιχρόνου, γιατί οι παίκτες του εμφανίστηκαν ανεξήγητα νωχελικοί, οι γραμμές ήταν τόσο μακριά μεταξύ τους, η κυκλοφορία προβληματική και φυσικά για πρώτη φορά φέτος, γιατί η άριστη μέχρι χθες ανασταλτική λειτουργία πήγε περίπατο.

Η νοοτροπία, κερδίζω δίχως να ιδρώσω, κόστισε ακριβά πέρσι και η εμφάνισή της στο πρώτο ημίχρονο χθες ήταν καμπανάκι που ευτυχώς το άκουσαν στην ανάπαυλα.

Έχω πει από την αρχή ότι έχει ένα-δυο θεματάκια να διαχειριστεί που έχουν να κάνουν με την χημεία της ομάδας και τις επιλογές σε πρόσωπα. Το ένα είναι, ότι δεν έχει βρει τον παίκτη που θα αγωνίζεται πίσω από τον Διαμαντόπουλο. Θα πατάει μπάλα, θα οργανώνει, θα ηρεμεί και θα μοιράζει το παιχνίδι.

Χθες τον ρόλο ανέλαβαν, κατ΄ ανάγκη Πλατέλλας και Πασάς αφού ο Παυλίδης ήταν τραυματίας και ο Στεφάνοβιτς δεν χρησιμοποιήθηκε για 4ο παιχνίδι. Και οι δυο προσπάθησαν αλλά είναι άλλος ο ρόλος τους. Το άλλο είναι ο… δεύτερος παίκτης στα άκρα αφού ο ένας, ο Πλατέλλας έχει «κλειδώσει» τη μια θέση και χθες υπέγραψε την νίκη.

Ο Κάσσος δεν ανταποκρίνεται μέχρι στιγμής στον βαθμό που θα έπρεπε βάσει των ευκαιριών που παίρνει, ο Μπαργκάν έχει άλλα θέματα να λύσει, ο Μιλούνοβιτς μια είναι μέσα, μια έξω. Χθες τη λύση έδωσε ο Ντούνης που λειτούργησε όπως οφείλει να λειτουργεί ο παίκτης που παίρνει την ευκαιρία.

Μπήκε, πέτυχε το πρώτο γκολ, δημιούργησε το τρίτο, ήταν μέσα σε όλες τις φάσεις και «φώναξε» στον προπονητή του ότι χρήζει περισσότερου χρόνου συμμετοχής. Λογικά από εδώ και πέρα θα τον έχει δίνοντας μάλιστα την αφορμή στον έλληνα τεχνικό να στείλει και ένα μήνυμα στα αποδυτήρια με τη φράση του «Με κάποιες περιπτώσεις χαίρομαι, με άλλες σηκώνω τα χέρια ψηλά».

Και κάτι ακόμη. Ματς που γίνονται ροντέο, όπως το χθεσινό, δεν ταιριάζουν στο χαρακτήρα του φετινού Άρη. Στον Εργοτέλη και τη φιλοσοφία του προπονητή του ναι. Όχι όμως στον Άρη του Σπανού που έχει δώσει ένα χαρακτήρα μιας ομάδας κοντρολαρισμένης, πειθαρχημένης, σοβαρής που ο καθένας ξέρει τον ρόλο του και δεν κάνει του κεφαλιού του.

Υπάρχει όμως και κάτι ανησυχητικό στο ξεκίνημα του πρωταθλήματος και δεν έχει να κάνει με το αγωνιστικό. Είναι η αντιμετώπιση που έχει ο ΑΡΗΣ από τους διαιτητές –λιγότερο- και τους βοηθούς περισσότερο. Έχει να κάνει με την έλλειψη σε σημείο παρεξηγήσεως σεβασμού απέναντι στους κίτρινους, διαφορετικού τρόπου σφυρίγματος για ίδιες ακριβώς παραβάσεις. Χθες στο Παγκρήτιο, σε τρεις εξόφθαλμες στο πρώτο ημίχρονο περιπτώσεις, ο 1ος βοηθός έκοψε τον Άρη με αντικανονικά οφσάιντ, στερώντας του έτσι τη δυνατότητα να διεκδικήσει την επιστροφή του στο παιχνίδι από το πρώτο ημίχρονο.

Επειδή θέλω να είμαι δίκαιος, το γκολ του Πλατέλλα είναι οφσάιντ, αλλά εκεί ο βοηθός έχει το ελαφρυντικό ότι είναι τόσο οριακή και δύσκολη η φάση που δικαιολογείται το λάθος και πηγαίνει αυτομάτως στην κατηγορία του ανθρώπινου. Για τα άλλα δεν είμαι τόσο σίγουρος. Λένε ότι σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση. Πέρσι ο Άρης υπήρξε θύμα μιας ανεκδιήγητης εύνοιας, κυρίως της Λαμίας που ήρθε να… δέσει με τις αδυναμίες του στο γήπεδο.

Φέτος είναι τέτοια η εικόνα της ομάδας του Σπανού στο χορτάρι που το αφήνει σε δεύτερη μοίρα. Όχι όμως για τη διοίκηση που λέει ότι… έμαθε πέρσι από το πάθημά της και οφείλει να το επιβεβαιώσει με έργα, εξασφαλίζοντας ότι θα έχει τουλάχιστον το 50-50.